Gorlice – stolica Beskidu Niskiego
Gorlice to miejsce bliskie memu sercu, ponieważ stąd pochodzi moja rodzina. To tutaj spędzałam większość wakacji w dzieciństwie, to dzięki temu miejscu pokochałam góry. Teraz Gorlice odwiedzam rzadziej, ale jadąc, zawsze mam pewność, że oderwę się od zgiełku wielkiego miasta, bo tutaj czas płynie jakby wolniej…
Do Gorlic przyjeżdżamy późnym popołudniem w czwartek. Niestety wita nas deszcz. Nie martwimy się tym jednak, ponieważ prognozy pogody zapowiadają piękną pogodę na cały weekend. I rzeczywiście, w piątek rano budzi nas słońce i tak już jest do niedzieli. W piątek rano ruszamy więc na leniwy spacer uroczymi uliczkami Gorlic. Przemierzamy ulicę 3 Maja, główny deptak miasta, w kierunku Rynku. Jest cicho i spokojnie, nie ma tłumów, nie ma ludzi pędzących w różnych kierunkach… Jakże tu inaczej niż w Warszawie! Mamy w planie śniadanie w Dark Pub przy ul. Wąskiej 11, ale przed nami najpierw Rynek.
Gorlice Rynek
Gorlicki Rynek jest obszerny (90 x 95 m), położony tarasowo, co niewątpliwie dodaje mu uroku. My kierujemy się w stronę jego zachodniej pierzei, by podziwiać stare zabytkowe kamieniczki mieszczańskie – narożną z ul. Wąską kamieniczkę Artwińskich – Rynek 6 oraz sąsiednią pod numerem 7 wybudowaną w XVIII wieku. Zaglądamy w ul. Wąską, gdzie znajduje się Muzeum Regionalne PTTK im. Ignacego Łukasiewicza, a za nim miejsce, do którego wstępujemy na śniadanie. Pogoda jest piękna, więc możemy zjeść na tarasie, z którego rozciąga się wspaniały widok na Beskid Niski.
Posileni, wracamy na rynek, pozostając na jego zachodniej ścianie, przechodzimy nad biegnącą w kierunku rzeki Ropy ul. Adama Mickiewicza i podchodzimy do „Ławeczki Łukasiewicza”.
Gorlice Rynek – Ławeczka Łukasiewicza
Ignacy Łukasiewicz to wynalazca lampy naftowej, twórca przemysłu naftowego. W latach 1853 – 1858 mieszkał i pracował w Gorlicach, a w budynku obecnego ratusza miejskiego prowadził nawet aptekę. Dzięki niemu, w 1854 r. u zbiegu dzisiejszych ulic Kościuszki i Węgierskiej, w Gorlicach zapłonęła po raz pierwszy na świecie uliczna lampa naftowa. Jest ona tutaj do dziś – umiejscowiona na oryginalnej kapliczce z Chrystusem Frasobliwym pod baldachimem. Spacer z Rynku do tego miejsca nie należy do najprzyjemniejszych, ponieważ trzeba pokonać wspomnianą ul. Mickiewicza, przechodząc przez most nad rzeką Ropą, następnie skręcić w prawo w ul. Kościuszki i w lewo w ul. Węgierską, a to są ulice z dużym ruchem samochodowym. Dlatego mając w planie zwiedzanie kasztelu i skansenu w Szymbarku, postanowiliśmy zatrzymać się przy kapliczce po drodze. Być w Gorlicach i nie zobaczyć miejsca zapalenia pierwszej na świecie ulicznej lampy naftowej! Nie ma mowy!
Pierwsza uliczna lampa naftowa w Gorlicach
Szymbark – renesansowy kasztel oraz skansen Wsi Pogórzańskiej im. prof. Romana Reinfussa
Z Gorlic jedziemy drogą krajową nr 28 w kierunku Nowego Sącza i już po kilkunastu minutach zatrzymujemy się w Szymbarku. Po prawej stronie drogi naprzeciwko skansenu wjeżdżamy na wygodny parking. Przechodzimy na drugą stronę drogi i za drogowskazami kierujemy się wzdłuż skansenu w dół do kasztelu. Jakże miło jest zobaczyć budynek w dobrym stanie! Pamiętam go z dzieciństwa jako zaniedbany i bez możliwości zwiedzania wnętrz. Tymczasem okazuje się, że dzięki środkom pozyskanym z funduszy strukturalnych Unii Europejskiej i z budżetu Województwa Małopolskiego w latach 2007 – 2010 kasztel przeszedł gruntowny remont i obecnie działa jako Ośrodek Konferencyjno-Wystawienniczy „Kasztel w Szymbarku”. Bilety wstępu są bardzo niedrogie (5,00 zł od osoby!), zwiedzanie rozpoczyna się od kilkunasto-minutowego filmu opowiadającego o historii obiektu, potem mamy do obejrzenia kilka sal na dole i kilka na górze. Wychodząc zauważamy plakat z zaproszeniem na Noc Muzeów i już wiemy, że wrócimy tu następnego dnia!
Kasztel w Szymbarku
Z kasztelu ruszamy do skansenu. Jest to inaczej Ośrodek Budownictwa Ludowego w Szymbarku. Od ponad 30 lat prezentuje on ekspozycję budownictwa i kultury ludowej mieszkańców Pogórza Gorlickiego. Spacerujemy pomiędzy budynkami datowanymi na koniec XIX i początek XX w, które wyposażone są w dawne sprzęty i urządzenia. Naszą uwagę przykuwają wiatraki, jak się okazuje, z pocz. XX w., przeniesione z Krygu i Ropy.
Muzeum Wsi Pogórzańskiej – skansen w Szymbarku
„Pusty las” czyli o poszukiwaniu kopanek ropy naftowej
Kolejnego dnia wskakujemy w buty trekingowe i ruszamy na poszukiwania lasu – Pustego Lasu. Czytaliśmy o nim na kilku blogach, ale nigdzie nie znaleźliśmy dokładnej informacji, jak tam trafić. Namierzyliśmy jedynie parametry GPS tego miejsca. Uzbrojeni w mapę i turystyczny GPS ruszamy! Jedziemy drogą wiodącą do cerkwi w Owczarach, w okolicy namierzonej wcześniej kapliczki zostawiamy auto i ruszamy dalej pieszo. Szlaku się nie spodziewamy, ale drogi w lesie owszem. Tymczasem przechodzimy przez mostek nad strumieniem i trafiamy na teren gospodarstwa. Nie ma się jednak kogo zapytać o przejście, wracamy więc z powrotem przez mostek do pierwszej posesji i pytamy właścicieli o Pusty Las. Nic nie słyszeli na ten temat, pokazują nam jednak ścieżkę wchodzącą w las i omijającą posesję za mostkiem. Kolejną godzinę krążymy po lesie w poszukiwaniu śladu kopanek, a w miejscu, gdzie kierował nas GPS nawet sprawdzamy głębiej w ziemi, niestety jednak nie znajdujemy ropy…
Szukamy kopanek ropy naftowej
Wracamy nieco inną drogą, wydawałoby się prostszą i krótszą, na zakończenie lądujemy jednak w strumieniu, nad którym przechodziliśmy mostkiem. Okazuje się, że ów strumień płynie drogą umieszczoną w wąwozie. Nie mamy jak przejść brzegiem, próbujemy na bosaka, ale kamienie są zbyt małe i zbyt śliskie, do samochodu docieramy więc w przemoczonych butach. Tu czekają na nas drugie – suche!
Przeprawa:-)
Cerkiew greckokatolicka Opieki Bogarodzicy w Owczarach
W suchych butach ruszamy do cerkwi w Owczarach, która należy do Szlaku Architektury Drewnianej na Ziemi Gorlickiej. Jest to cerkiew parafialna greckokatolicka Opieki Bogarodzicy wybudowana w 1653 r. Nieduża, piękna. Wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jej wnętrze pokrywa polichromia z 1938 r., a na kompletne wyposażenie cerkiewne składają się: barokowy ikonostas z XVIII w., w nawie dwa barokowe ołtarze boczne – z ikoną Matki Boskiej z Dzieciątkiem (XIX w.), a po drugiej południowej stronie z dużą ikoną Św. Mikołaja (pocz. XVIII w.). Dzięki sympatycznej pani przewodnik dowiadujemy się, że w dzisiejszych czasach w cerkwi odprawiane są regularnie dwie msze – greckokatolicka i rzymskokatolicka.
Cerkiew w Owczarach
Na zakończenie tego dnia powracamy do kasztelu w Szymbarku. Na Noc Muzeów przekształca się on w Straszny Dwór. Jedziemy, kiedy już się zmierzcha, ja piszę czarny scenariusz – nie będzie, gdzie zaparkować. Tymczasem, mimo, że odwiedzających jest całkiem sporo, miejsc parkingowych nie brakuje. Noc jest ciepła i pogodna.
Noc Muzeów w Szymbarku
Aby lepiej wczuć się w klimat zaczynamy od przymierzenia strojów z epoki. Całkiem dobrze czuję się w tej sukni, kilka zdjęć i przekazuję kolejnej zainteresowanej „kasztelance”. Przechadzamy się po salach kasztelu, w których spotykamy m.in. Białą Damę, czy hrabiego Drakulę. W sali na górze odbywają się warsztaty dla dzieci, których tematem są nietoperze. A to dlatego, że podczas remontu obiektu znaleziono w nim mnóstwo tych zwierząt. Dla gości jest też coś słodkiego i napoje. O godz. 21:00 rusza kino plenerowe. Na początek niemy film science fiction z 1902 r. pt. „Podróż na księżyc”, a jako kolejny jeden z pierwszych filmów grozy „Gabinet doktora Caligari” z 1920 r., w reżyserii Roberta Wiene. Jest to jedno z najwcześniejszych dzieł niemieckiego ekspresjonizmu filmowego, które, jak się okazuje, wywarło duży wpływ na rozwój kinematografii.
Noc Muzeów w Szymbarku
I tak kończymy weekend w Beskidzie Niskim. Wiemy, że dwa dni to zbyt krótki czas, aby poznać Gorlice i okolice. Region ma sporo do zaoferowania, choć, jak przekonaliśmy się podczas poszukiwania kopanek i Pustego Lasu nie wszystko jest dostępne dla turystów zwiedzających na własną rękę. Czujemy pewien niedosyt, dlatego wiemy, że niebawem wrócimy do Gorlic!
Jeśli podobają się Wam nasze posty, zapraszamy do polubienia strony Aktywnych w podróży na Facebooku oraz do śledzenia naszego profilu na Instagramie. Będzie nam również miło, jeśli udostępnicie ten post swoim znajomym.
Zostaw Odpowiedź